Przez kilka lat, do wiosny 1956 roku, nie było miejsca na swobodną dyskusję, „Dom Książki” wydawał biuletyny, w których była mowa głównie o potrzebie wykonywania planów i budowie socjalizmu. Prowadzono także kształcenie księgarzy. Ukazujący się periodyk „Głos Księgarza” w nr 10 z datą 9 marca opublikował komunikat komitetu założycielskiego nowej organizacji księgarskiej – Stowarzyszenia Księgarzy Polskich. Przewodniczącym komitetu został Zbigniew Balicki z warszawskiego przedsiębiorstwa „Dom Książki” Stołeczna. 
Na łamach „Głosu Księgarza” rozpoczęto dyskusję nad rolą przyszłej organizacji a także nad zawodem księgarza. Swoje opinie wyrażali  m.in. Władysław Gruszczyński, Tadeusz Hussak, Franciszek Jasiński i Zbigniew Safian. 28 i 29 czerwca 1956 w Wiśle odbyło się plenum komitetu założycielskiego SKP. W zagajeniu Zbigniew Balicki nawiązał m.in. do „Prawideł” Józefa Zawadzkiego z 1818 roku, o których była mowa poprzednio. W dyskusji Tadeusz Żwan mówił o projektach „Ruchu”, chcącego przejąć do sprzedaży książki i o przyznaniu pracownikom księgarstwa rabatu na zakup książek. Edmund Neustein wypowiadał się o projekcie uposażeń pracowniczych, Stanisław Malawski o weryfikacji i tytułach zawodowych1. Zjazd założycielski uchwalił projekt statutu Stowarzyszenia Księgarzy Polskich.
Pierwszym przewodniczącym Zarządu Głównego został Józef Osiecki (1906-1970), przedwojenny działacz Związku Księgarzy Polskich i Związku Zawodowego Pracowników Księgarskich, po wojnie na stanowiskach kierowniczych w „Domu Książki” i przewodniczący Komisji Antykwarycznej w Ministerstwie Kultury i Sztuki.